Nederlands
English
Français
Deutsch
Español
Português
Historische ijsberg nadert einde
De grootste ijsberg ter wereld, A23a, is aan het verbrokkelen en wetenschappers voorspellen dat hij binnen weken volledig zal smelten. Deze enorme ijskap, die ooit een oppervlakte had vergelijkbaar met de provincie Zuid-Holland, valt uiteen terwijl hij naar warmere wateren van de Zuid-Atlantische Oceaan drijft.
Versneld smeltproces
Recente satellietbeelden van het Copernicus-programma tonen dat de ijsberg de afgelopen weken ongeveer 400 vierkante kilometer ijs heeft verloren. Het overgebleven fragment meet nu ongeveer 1.770 vierkante kilometer, met het breedste punt van 60 kilometer. Volgens gegevens van de British Antarctic Survey brak A23a ongeveer 40 jaar geleden af van het Filchner-Ronne-ijsplateau op Antarctica en is sindsdien gehalveerd in omvang.
Het versnelde smelten wordt toegeschreven aan warmere oceaantemperaturen en veranderende zeestromingen. Experts benadrukken dat enige natuurlijke afsmelting zou optreden vanwege zijn reis naar noordelijke wateren, maar klimaatverandering heeft het proces aanzienlijk versneld. Warmere zeewatertemperaturen in de Zuidelijke Oceaan hebben de snelheid van het basale smelten onder ijskappen verhoogd.
Navigatiegevaren en milieueffecten
De desintegratie vormt aanzienlijke risico's voor de scheepvaart in de regio. Grote fragmenten die van de hoofdijsberg afbreken, creëren gevaren voor scheepvaartroutes. Eerder waren er zorgen over mogelijke effecten op wildlife toen de ijsberg op koers lag naar Zuid-Georgia, waar belangrijke pinguïn- en zeehondenkolonies leven.
In januari 2025 was de ijsberg op ramkoers met het Britse overzeese gebied, wat angst veroorzaakte voor het lokale ecosysteem. In maart liep de ijsberg echter vast op de zeebodem, waardoor de dreiging tijdelijk werd afgewend. De ijsberg kwam in mei weer los en drijft sindsdien steeds sneller naar warmere wateren.
Wetenschappelijke betekenis en klimaatcontext
IJsberg A23a vertegenwoordigt een van de grootste afkalvingsgebeurtenissen van de Antarctische ijskap in de moderne geschiedenis. De volledige oplossing zal waardevolle gegevens opleveren voor klimaatwetenschappers die ijs-oceaaninteracties en bijdragen aan zeespiegelstijging bestuderen.
Volgens onderzoek gepubliceerd in Nature Climate Change verliezen Antarctische ijskappen massa in een versneld tempo door opwarmende oceaanwateren. Hoewel individuele afkalvingsgebeurtenissen natuurlijke processen zijn, zijn de toegenomen frequentie en schaal van deze gebeurtenissen zorgwekkende indicatoren van klimaatveranderingseffecten op poolgebieden.
Bron: The Guardian
